Han van der Vegt 

BIOGRAFIE

Han van der Vegt werd op 30 januari 1961 geboren te Utrecht, precies op het moment dat de hondsster zich boven de horizon verhief. Hij woont sinds enkele jaren in Antwerpen en is al door Piet Gerbrandy als 'Vlaamse dichter' erkend. Tot nu toe zijn er twee dichtbundels van Han van der Vegt verschenen, Oker en Pilonder. In september 2004 verschijnt zijn derde bundel Ratel & Experimenten in de Windroosreeks.

Han van der Vegt © Sasker Scheerder, 2004

Van der Vegt treedt graag en uitbundig op. Exorbitans, zijn epische sciencefictiongedicht over het gelijknamige ruimteschip, van ruim 1200 regels, is in mei dit jaar integraal opgevoerd en zal her en der als de Exorbitans Roadshow te bezichtigen zijn. Voorjaar 2004 zal Han van der Vegt deelnemen aan de manifestaties rondom Antwerp Book Capital 2004, met de letter R in de Stad van Letters.

Naast gedichten schrijft hij essays, zoals 'Een vaag gezoem om het leven' over de poëzie van Rutger Kopland, en (samen met Peter Holvoet-Hanssen) 'De vegtlijnen; Pathos, kapsones en conflict', een manifest voor een dynamische, expansieve poëzie. Dit laatste manifest is te lezen op de Wintertuin-site.

Raadpleeg www.google.com voor meer over Han van der Vegt.

DRIFT

wij zijn jong en wij stinken
met stront aan onze kuiten
trappen wij gods wegen af
wie vaart heeft heeft geen honger
wij drinken opwaaiend zand

wij klapwieken de lucht aan
flarden met onze vleugels
gescheurd uit de huid van de
autowrakken langs de kant
gesnoerd om onze armen

als eenden over water
zo lopen wij over heet
asfalt dat wij straffen met
de onder onze voeten
vastgebonden wieldoppen

elk wegdek laat zijn steenslag
in ons blikken eelt achter
waar schimmels zijn is voedsel
wat niet rot dat verteert niet
wij zijn jong en wij stinken

wij klieven ons de schedel
op de scheiding, geven ons
denken licht en lucht en de
hersenpap een zonnekorst
hoor, in de eikenkruin zingt

een stem zichzelf uit stugge
woorden een lichaam aan, als
het tegen de morgen zwaar
genoeg geworden is stort
het met takken en al naar

beneden, breekt zijn eerste
botten en sluit achteraan
onze adem is heet en
kruidig en doodt de vliegen
ons borstbeen is een steenbijl

en onze oksels zijn een
valkuil voor ongedierte
omdat wij in niets meer van
elkaar verschillen hebben
wij ons beeldschermen over

het hoofd getrokken, als groet
rammen wij bij elkaar het
ruitje in en herkennen
ieder aan zijn eigen merk
het wegdek scheurt open waar

onze voeten het raken
het verstuift in de schrale
wind die er zand over blaast
wij zijn jong en wij stinken
soms hangt een droge lap vlees

ons stukgewreven tussen
de dijen als wij al zijn
vergeten wat die ooit is
geweest, we snijden het in
repen en geven die de

zwakken om op te kauwen
je kunt wel pissen naar de
hemel maar de hemel pist
toch altijd harder terug
we legen de fles, dan slaan

we die op ons achterhoofd
kapot en zetten ons de
scherven in als nieuw gebit
onze vader heeft zijn hart
begraven langs de kant van

de weg toen hij dronken was
soms, op zoek naar wat knollen
of wormen, vinden wij het
daar en meten zijn wortels
voor wij het terugstoppen

wanneer wij slapen zijn wij
op dezelfde weg, maar wij
zijn het niet die lopen, het
is de weg die verder wil
en aan onze voeten rukt

onze tieten klapperen
als struisvogelvleugels, zijn
onze tepels droog en slap
dan draaien wij ons bouten
in die glimmen van de lust

onze huid spant zich strak als
aluminiumfolie
en zingt om onze spieren
onze buik is de snaredrum
van onze haast en onze

heupgewrichten gieren op
het gruis van onze botten
wat niet zweert dat leeft niet meer
wat jankt kan nog niet dood zijn
wij zijn jong en wij stinken

voelen wij ons bloed niet slaan
dan ritsen wij de borstkas
open en met koele hand
knijpen wij ons hart op gang
wie dood is steken wij in

de grond, 's nachts graaft zijn ziel zich
door zijn reet naar buiten en
moet naast ons zijn weg als mol
vervolgen, tot een van ons
hem uit zijn gang wipt, vilt en

afkluift en hem zo bevrijdt

© Han van der Vegt, 2001