STEEGSEIZOENEN

er timmert vuurwerk in de stad

er schallen zwermen valschermzwerken
die hun langste nachten braken
waarin schitter en geweten samen
zachte wanhoopskreten slaken
onder dolend dolle voeten

er ligt een wereld voor ons plat
waar ze aangelengde lijntjes
in gebroken winterwit,
waar ze lust ook light verkopen
in gehavend discodonker

er gaat een hemel voor ons open

er timmert vuurwerk aan de stad

zonder schaamte, zonder schade,
zonder ingeblikte blos,
sla ik links- en rechtsaf over
op gesloopte ruiterpaden
en verleen vooruitgang voorrang
in de richting van het licht

en ook de kade
staat paraat

in de luid cementen lente
gaan de luiken langzaam open,
tilt een onontdekt terras
vergeten stoelen uit de rekken,
keert een kind dat ooit verdween
weer schoolwaarts over schuttingen,

en bewaar ik wat van ons was,
en van ons alleen

en tussen de regels
sus ik de tegels,

losjes liefde neuriënd
op menig zijstraatmelodie,
een hese hit van klare klinkers
uit portieken van muziek
waarin raketten en confetti
bonte sporen achterlaten

in de ochtend van het leven
is ons alles om het even

en langzaam heft de lindelaan
haar kruinen op en odes aan
in versgeplukte zomerdromen
die de skyline dra vermengd zien
met een kraag van grauw geluk

in deze jazz- en metrojungle,
waar hormonen maskers dragen
en de tolpoort der geboorte
wars van sluitingstijden lijkt,

gaan oude rails hun koude gangen,
recht door zee en draaideurvee
in symfonieën van verlangen,

in opgedroogde fantasieën,
als een steur van smulwaar zwanger,

als een bokser in de ring gevangen,

rinkelruis verdringend
in de ritmes van het spitsuur,
in de hartslag van de dag

en tussen de stegen:
de mussen, de regen

ik stap de natte stoep op
en passeer gehaaste naasten,
verkies valiezen boven
woningen en smeer
mijn leren laarzen in met vet

op het bal van de herfst
is wandelaar koning.

terug naar boven

---