HET IS MOEILIJK SPREKEN MET EEN MOND VOL POËZIE

[een poëticaal fabeltje]

stel een sprookjesbos, stel een boswachter
dramatiseert een tegensputterend elfje, en verkracht haar
of verkracht haar niet, laat haar elfjeskutje bloeden of
groet haar en passant met één hand voor het oog, fluit een melodie
die het elfje niet herkent, of wel herkent, of toch in elk geval
ooit herkend heeft - tegen die tijd is de boswachter natuurlijk
allang weer thuis, het sprookjesbos een bos, een regulier bos
met populieren, beuken, dennen enzovoort, bomen kortom,
oude en jonge, met takken en bla
                                                     bla
                                                              bla

ja hallo, ik hoef toch niet alles uit te leggen!

© Olaf Risee, 2002

---

JAM

[voor Tine]

Stel dat jij bij me bent weg gegaan,
bijvoorbeeld om een potje aardbeienjam te kopen
met 5% extra aardbeien, of omdat je dood bent,
en ik zou tegen je zeggen iets van dit en dat
of zus en zo (terwijl ik de tafel dek), maar dan
heel precies, exact tot elke letter rechtop
in het woord staat, of zou ik vloeken,
overdreven hard, omdat ik iets tegen iets anders
gestoten heb, om maar wat te zeggen (en ik
nog een boterham smeer met bosbessenjam),
dan zeg jij 'stel je niet zo aan' en ook
'de aardbeienjam was uitverkocht' -

toch?

© Olaf Risee, 2003

---

 

CALIMERO EENOOG

Er is een lijn. Ook chaos
kent zijn vaste stramien. De lijn
ontwijkt
              kiezelsteentjes vallend op
de onderkant van een trein.

De passagier is zich onbewust - er is geen reden
uit voorzorg. Reden is verleden tijd
van rijden. Elk stramien telt de logica op.
                 Elk stramien telt.

Er is geen trein.
    Er is een ei

terug naar boven

---