Hans Koldewijn 

BIOGRAFIE

De literaire nalatenschap van Hans Koldewijn bestaat uit vijf verzen en een sprookje, die eerst na zijn dood gepubliceerd werden in het literaire tijdschrift 'De Nieuwe Gids' (1908, blz 1265-1274), ingeleid met een In Memoriam door Willem Kloos. Een van die verzen is later nog afgedrukt in Nieuwste Nederlandsche Lyriek. Bloemlezing. Verzameld door Laurens van der Waals, H.D. Tjeenk Willink & Zn, Haarlem, 1910.

Hendrik Adriaan Carel Willem Koldewijn, roepnaam Hans, werd net als zijn tweelingzus Bertha geboren op 2 september 1887 te Utrecht, als zoon van wiskundeleraar Hendrikus Koldewijn (1850-Hilversum, 1911) en Adriana Carolina Willemina Höfelt (1852-1948).
Naast zijn tweelingzus Bertha had Hans nog een oudere broer, Albertus Johannes, en een oudere zus, Henriëtte Constance. Zus Henriëtte was gehuwd met de literator Laurens van der Waals (1885-1968), samensteller van de bloemlezing uit 1910 en vermoedelijk de man die Hans Koldewijns schaarse nagelaten werken aan Willem Kloos heeft laten lezen.

Hans Koldewijn verhuisde op 13 juni 1907 vanuit Utrecht naar Tiel. Hij woonde daar in huis bij een Z.C. de Boer, rector van het Tielse Stedelijk Gymnasium. Uit een in het register van Tiel gestelde potloodaantekening blijkt dat hij "op 22 februari 1908 vermoedelijk op de Waal verdronken is". Een aantal maanden later, op 22 september 1908 werd zijn naam ambtshalve afgevoerd van het register van Tiel.

Willem Kloos (De Nieuwe Gids, 1908, blz 1263-1264): "Hadden drukke bezigheden 't mij niet belet, dan zou ik al lang gedaan hebben, wat 'k nu doe bij deze, nl. een woord van waardeerende herinnering wijden aan een twintigjarige dichter, die in Februari l.l. bij stormachtig weder op de rivier de Waal zeilend, verdronken is.
Dit wezenlijk-treurig ongeval, waardoor met één golfslag een jong menscheleven en een mooie hoop voor de toekomst moest verdwijnen, doet in de verte eenigszins denken aan het lot van Shelley, die eveneens, ondanks waarschuwingen, het water opgevaren, het slachtoffer werd van zijn levensdurf of stervensmoed.
(...) De onbewuste wil om te blijven leven was niet sterk genoeg bij hem. Hij was een treurgeest, een melancholicus, en voor hemzelf was het dan ook minder een verlies, dat hij stierf, dan wel voor de wereld, die daardoor zijn latere en hoogstwaarschijnlijk rijpere kunst is kwijtgegaan."

Raadpleeg ook www.google.com voor meer over Hans Koldewijn.

met dank aan Peter Koldewijn

Je bent heel wit en zit alleen
   In het avond-blauwe licht -
Mijn oogen gaan stil naar je heen,
   Naar je heel stil gezicht.

Je leest een droevig-wit gedicht,
   Waarom je wel schreien kon -
De lucht is blauw en de grond is licht
   En al héél ver is de zon.

De hemel gaat over ons allebei,
   Ik voel het trouwe blauw
Zóo veilig, dat ik zachtjes schrei.....
   De mugjes dansen gauw.

Nu ga je met je licht gezicht
   Door den kalmen avond heen -
De lucht is blauw en de grond is licht,
   Ik blijf wat stil alleen.

Er is iets, wat ik heel graag wou,
   Waarom ik zoo zachtjes schrei -
Ik weet niet, of ik van je hou,
   Maar je houdt niet van mij.

Hans Koldewijn, Tiel, 1907

(eerder gepubliceerd in De Nieuwe Gids, 1908 en in gewijzigde vorm in Nieuwste Nederlandsche Lyriek, 1910. Dit is de Nieuwe Gids-versie)