De hemel trekt vol wolken hier.
Er zwerven meeuwen boven de diepenring
op zoek naar oud brood.

Het onweer beroert de stad en valt even
in de palm van een vreemdeling. De lijnen
van belofte die ergens anders eindigen.

Tussen zijn dijen ligt een bord kersen
half leeg gegeten. Hij slaapt en ik luister
weer naar de wind, ademloos.

Als de muren niet meer verschuiven,
open ik je brief en een portret blijft haken
aan de randen van mijn bed.

Vrouw in blauw tegen rode deur,
ogen afgewend. Zo ben je helemaal, schrijf je,
ik heb je zelfportret genomen.

Tussen mijn wimpers zie ik de schaduw
van een kersenpit branden op de muur. Helderer
dan ooit ruik ik de geur van overgave.