DE BUREAUCRAAT

Hoog is het voorhoofd van
het laatste woord dat zij spreekt
tegen het paard van haar dromen.

Schoon is zij, zo vroeg in de ochtend
om zes uur bij de schors
van het ochtendlicht.

Ze kreunt ontsteld het is uiteindelijk
als vroeger, toen nog zonder hem
maar vliegjes oplikkend, het is

dus als die eerste keer dat
zij hier kwam, wij hier liepen
door de drassige nacht waar

haar liefde voor dit paard wachtte
in de morgen. Niet op mij nee zij wacht
niet. En welk godverdomd

paard graast alleen altijd alleen zalig
alleen graag alleen of niet alleen? ik
sluit haar ademhaling op

- mijn functie is droompaard; zíj,
jonge schoonheid zo vroeg op de dag,
weet niet wat ze doet -

in het dossier.

© Joep Kuiper, 2004

---

 

DE ZELFMOORDENAAR

Mijn onderkin hangt als een anker
aan mijn open mond, het ritme van mijn eten
drinkt mij. De avondzon zakt

varkens in mijn wijn, de avondzon zakt
varkens in mijn wijn, de avondzon zakt
varkens in mijn wijn. Ik slaap

een langzaam strand van hand-
palmen dat vaart rondom de
horizon. Hun polsen bloeden

mij dat zij op mij hebben
gewacht, hun polsen slepen mij
aan boord. Ik verdwijn in wonden.

Ontwaakt druip ik in
ham druipt ham van mijn botten rottend
rechtstreeks in containers export.

Ontwaakt, ben ik gedronken.

terug naar boven

---