Louis Th. Lehmann

recensies 1995

terug naar beginpagina

terug naar recensies-overzicht

De Volkskrant, 30-6-1995 (interview-fragment)

 

 

terug naar boven


 

DE SURREALISTEN

Hij neemt even plaats in zijn kruiwagenfauteuil - een antieke houten kruiwagen zonder wiel, met twee dikke kussens erin. gevonden aan de straat. 'Dat ding zit erg lekker', zegt Lehmann, en doet hem bovendien denken aan de gecapitionneerde kruiwagen van Kurt Seligmann, op de surrealistische tentoonstellingen. Ze komen nog altijd bij elkaar, hij en de andere surrealisten van Nederland. 'Een zaterdag per maand ontmoeten we elkaar in een café. De gelederen zijn wat uitgedund, er is een oude schilder gestorven, en ook mijn oudste vriend, Emile van Moerkerken, is enige maanden geleden gestorven. dat was heel naar.' 'Het zijn er soms een stuk of tien, en soms zijn het er vijf. De oude Willem Wagenaar komt er bijvoorbeeld ook - een zeer verdienstelijk schilder, een surrealist uit Utrecht. Hij is al heel oud, maar zeer bij de tijd. Op die middagen praten we. Over heel andere dingen dan het surrealisme. Het is een schertsgenootschap.'
(Michel Maas, De Volkskrant, 30-6-1995)

 

terug naar boven


 

 

 

 

 

 

 

 


 

terug naar boven