 |
Als 'k dood ben zijn mijn kleren rare dingen. De overhemden, nieuw of dragensbroos, de pakken hangend waar ze altijd hingen, steeds wijzend naar omlaag, besluiteloos. Ik was ze, ik alleen droeg hen altoos. En omdat ze mij vaak vervingen, of omdat ik hen uit hun winkel koos; zij tonen iets van mijn herinneringen. Oh, vrienden, enigszins van mijn formaat, ik roep U als de dood te wachten staat, (maak ik het sterven bij bewustzijn mee) 'k Geef U of leen, 't zou niet de eerste keer zijn mijn pakken, vormt met hen die mij niet meer zijn dan langs mijn kist een onzwart defilé. © tekening en gedicht: Louis Th. Lehmann uit: Kleren, De Gouden Reaal, Amsterdam, 1998 |